Patron
"Nie przychodzę uczyć dzieci, ani też ich bawić,
przychodzę śpiewać z nimi…"
MARIA KONOPNICKA urodziła się 23 V 1842r. w Suwałkach, zm. 8 X 1910 r. we Lwowie. Od 1877 roku w Warszawie związana ze środowiskiem liberalnej inteligencji (1884-86 współredaktorka pisma dla kobiet "Świt"). W 1870 roku zadebiutowała na łamach "Kaliszanina" wierszem „W zimowy poranek". Miastu, uznanemu za rodzinne poświęciła trzy utwory poetyckie: dwa zatytułowane "Kaliszowi" (1888 i 1907) i "Memu miastu" (1897) Maria Konopnicka zdobyła sobie wśród współczesnych pozycję liczącej się poetki. Z powodzeniem jednak uprawiała też prozę nowelistyczną i beletryzowany reportaż. Tworzyła opowiadania o rozwiniętej fabule i rozbudowanych opisach środowisk. Autorka "O krasnoludkach i sierotce Marysi", "O Janku Wędrowniczku" i "Na jagody" zdobyła sobie trwałą pozycję wśród twórców literatury dla dzieci. Utwory Konopnickiej dla dzieci stanowiły niemałą część jej twórczości.
Debiut Konopnickiej w twórczości dla dzieci przypada na rok 1884 na okres wydania pod redakcją Orzeszkowej i Chmielowskiego zbiorku pt. „Światełko". Tematy do utworów dla dzieci wychodziły z kręgu dziecięcych fizycznych i psychicznych doświadczeń i obserwacji. W wierszach Konopnickiej wszystkie akcesoria świata zewnętrznego, wszystkie elementy przyrody są ożywione, wyposażone, jeśli nie w kształt ludzki, to w ludzki sposób reagowania, myślenia czy mówienia. To słonko, o którym jest tyle w wierszach dla dzieci - chodzi, dogląda, patrzy i uśmiecha się. Konopnicka w wierszach dla dzieci pokazuje piękno otaczającego świata. Poetka potrafiła zachwycać się otaczającą przyrodą, a jednocześnie wskazać na szacunek do ludzi i przyrody. Poetka wyczuwała, że dziecko z natury jest radosne i dlatego tyle pogody, optymizmu jest w jej wierszach dla dzieci.